Ze had al een tijd last van paniekaanvallen. Tijdens haar studie, onderweg, in de trein. We gingen aan de gang met Rust in mijn hoofd. Maar na twee sessies was ik totaal niet enthousiast over de resultaten. Ik weet dat we veel kunnen bereiken. Maar dat zag ik bij haar niet gebeuren. Ze vond het heel fijn om te komen, werd er ook rustig van. Maar de paniekaanvallen bleven komen. Ze had wiebelbenen. En gevoel alsof ze elk moment kon vallen.
En toen ging er een lampje bij mij branden. Ik begon door te vragen. Vroeg hoe haar eetpatroon eruit zag. Wat ze op die dagen/ momenten had gegeten? Wat bleek? Ze was net op zichzelf gaan wonen. En was sindsdien wel minder gaan eten. Ze was ook vegetarisch. En toen ik hoorde wat ze zo al op een dag at, kon ik haar vertellen wat er mogelijk aan de hand was.
Haar lichaam stond in een overleefstand. Want het kreeg veel te weinig voedingstoffen binnen. Te weinig eiwitten, te weinig bouwstoffen en vitamen.
Paniekaanvallen
Dat zij dacht dat ze paniek aanvallen had, was heel logisch. Want haar lijf was aan het panieken. Het liet haar in de steek. Ze zakte letterlijk door haar benen heen. Maar ze had het niet herkend als gebrek aan voeding.
En in plaats van de derde afspraak met Rust in mijn hoofd aan de gang te gaan, pluisden we (met haar goedkeuren), het helemaal uit en maakte ze voor de volgende dag een afspraak bij de dokter.
Verder bedachten we samen een gezonder eetpatroon en kwam ze een paar weken later voor haar vierde afspraak.
‘Nee, ze had niks meer nodig.’ Want ze had geen paniekaanvallen meer gehad. Niks meer.
Ze was anders gaan eten. En had daarop nog veel te winnen en leren. Maar ze wist dat al haar klachten lichamelijk waren. En dat haar verbeterde voedings- en leefpartroon hier alles in zouden veranderen.
En zo schreef ze het volgende op Google:
“Ik heb weer ‘Rust in mijn hoofd’! Wendela helpt je ook verder dan alleen ‘Rust in mijn hoofd’. En daar ben ik haar heel dankbaar voor. Ze is een warm persoon en luistert goed naar wat je nodig hebt.”
Rustige groet,
Wendela